LC 00056: verschil tussen versies

Versie van 6 jun 2016 04:59

Casestudies zijn uitgevoerd om te bepalen waar de behoefte ligt en wat mogelijke knelpunten zijn. Daarnaast hebben we ook gesproken met Zeeuwse Zorgschakels die o.a. casemanagement voor dementie aanbieden. Uit de casestudies kwamen drie thema's naar voren:

De belangrijkste conclusies zijn hieronder verwoord:

Er is een grote discrepantie tussen wat 'wij' denken dat goed is voor 'hun' en waar 'ze' werkelijk behoefte aan hebben. Professionals kunnen niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om mensen tijdig op te sporen en mee in contact te komen. Terwijl een partner van een vrouw met dementie overduidelijk aangeeft dat hij wel de zorg (indicatie) geregeld wil hebben voor het geval hij wegvalt, maar voor de rest het prima redt. De gemeente legt een tuin aan waar mensen dan lekker een rondje kunnen lopen, waar niemand gebruik van maakt. Terwijl de aanvraag voor een bordje voor een parkeerplaats voor de deur afgewezen wordt. Vraag gewoon eerst aan mensen of en waaraan ze behoefte hebben. Dit is exemplarisch voor wij het 'wij weten wat goed voor u is' denken.
Vroegtijdig signaleren is van essentieel belang om te zorgen dat de zorg rond een patiënt met (beginnende) dementie goed geregeld kan worden. Dit begint bij beuwustwording en betrokkenheid van een gemeenschap met mensen die te maken hebben met dementie. Het is nu eenmaal een gegeven dat dementie onderdeel uitmaakt van het leven. In een inclusieve gemeenschap hoort dementie erbij, maar voor velen is dementie een 'ver weg van mijn bed show'.
De grootste toegevoegde waarde in de beginfase lijkt te zitten in het uit leggen wat er beschikbaar is aan hulp en waarvoor die hulp is en hoe daar aanspraak op kan worden gemaakt. Men gaf aan dat er behoefte is aan dat er behoefte is aan een sociale kaart, maar dan wel een sociale kaart die past bij deze generatie die haast geen internetervaring heeft (denk aan een ouderwetse telefoonboek of iets dat zij van oudsher gewend zijn waar het aanbod in staat en waar hoe dit ingezet kan worden). Hierbij kan de kanttekening worden geplaatst dat een papieren versie al snel is verouderd. Echter, het is maar de vraag of de partner van een patiënt met dementie de spil vormt. Vaak nemen de kinderen of professionals die wel internetervaring hebbende regeltaken op zich. Dit neemt niet weg dat sociale kaart in gedrukte vorm een uitkomst kan zijn, maar deze kan makkelijk worden afgeleid van een moderne elektronische variant die als voordeel heeft dat informatie beter kan worden ontsloten.
Veel nadruk wordt gelegd op het in stand houden van het sociale netwerk - lees clubjes. Veel mensen geven aan dat naarmate ze ouder worden ze minder behoefte hebben aan sociale contacten. Dat betekent niet meteen eenzaamheid, maar het kringetje wordt kleiner en de behoefte om allerlei nieuwe mensen te leren kennen is dan niet meer zo aanwezig. Dus ja, bestendigen van het oude, maar inzetten op nieuwe sociale kringen is volgens mij geen oplossing die past bij de behoefte van de oudere generatie.

Deze thema's sluiten aan op het veldonderzoek dementieviendelijk Rilland.

Hier wordt aan gewerkt of naar verwezen door: Dementie Rilland - resultaten

@@ Regel 1: / Regel 1: @@
-Casestudies zijn uitgeevoerd om te bepalen waar de behoefte ligt en waar mogelijke knelpunten zijn. Daarnaast hebben we ook gesproken met {{External link|resource=Resource Hyperlink 00027|name=Zeeuwse Zorgschakels}} die o.a. casemanagement voor dementie aanbieden. Uit de casestudies kwamen drie thema's naar voren:
+Casestudies zijn uitgevoerd om te bepalen waar de behoefte ligt en wat mogelijke knelpunten zijn. Daarnaast hebben we ook gesproken met {{External link|resource=Resource Hyperlink 00027|name=Zeeuwse Zorgschakels}} die o.a. casemanagement voor dementie aanbieden. Uit de casestudies kwamen drie thema's naar voren:
 * {{Internal link|link=LC 00057|name=Signaleren}}
 * {{Internal link|link=LC 00058|name=Bewustwording en acceptatie}}
@@ Regel 6: / Regel 6: @@
 De belangrijkste conclusies zijn hieronder verwoord:
-*er zit een grote discrepantie tussen wat 'wij' denken dat goed is voor 'hun' en waar 'ze' werkelijk behoefte aan hebben.<br/>Professionals kunnen niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om mensen tijdig op te sporen en mee in contact te komen. Terwijl uit een casus weer overduidelijk laat zien dat hij wel de zorg (indicatie) geregeld wil hebben voor het geval hij wegvalt, maar voor de rest het prima redt. De gemeente legt een tuin aan waar mensen dan lekker een rondje kunnen lopen, waar niemand gebruik van maakt. Terwijl de aanvraag voor een bordje voor een parkeerplaats voor de deur afgewezen wordt. Vraag gewoon eerst aan mensen of en waaraan ze dan behoefte hebben.
+*Er is een grote discrepantie tussen wat 'wij' denken dat goed is voor 'hun' en waar 'ze' werkelijk behoefte aan hebben. Professionals kunnen niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om mensen tijdig op te sporen en mee in contact te komen. Terwijl een partner van een vrouw met dementie overduidelijk aangeeft dat hij wel de zorg (indicatie) geregeld wil hebben voor het geval hij wegvalt, maar voor de rest het prima redt. De gemeente legt een tuin aan waar mensen dan lekker een rondje kunnen lopen, waar niemand gebruik van maakt. Terwijl de aanvraag voor een bordje voor een parkeerplaats voor de deur afgewezen wordt. Vraag gewoon eerst aan mensen of en waaraan ze behoefte hebben. Dit is exemplarisch voor wij het 'wij weten wat goed voor u is' denken.
+*Vroegtijdig signaleren is van essentieel belang om te zorgen dat de zorg rond een patiënt met (beginnende) dementie goed geregeld kan worden. Dit begint bij beuwustwording en betrokkenheid van een gemeenschap met mensen die te maken hebben met dementie. Het is nu eenmaal een gegeven dat dementie onderdeel uitmaakt van het leven. In een inclusieve gemeenschap hoort dementie erbij, maar voor velen is dementie een 'ver weg van mijn bed show'.
-Met de conclusies kunnen we wel wat:
+*De grootste toegevoegde waarde in de beginfase lijkt te zitten in het uit leggen wat er beschikbaar is aan hulp en waarvoor die hulp is en hoe daar aanspraak op kan worden gemaakt. Men gaf aan dat er behoefte is aan dat er behoefte is aan een sociale kaart, maar dan wel een sociale kaart die past bij deze generatie die haast geen internetervaring heeft (denk aan een ouderwetse telefoonboek of iets dat zij van oudsher gewend zijn waar het aanbod in staat en waar hoe dit ingezet kan worden). Hierbij kan de kanttekening worden geplaatst dat een papieren versie al snel is verouderd. Echter, het is maar de vraag of de partner van een patiënt met dementie de spil vormt. Vaak nemen de kinderen of professionals die wel internetervaring hebbende regeltaken op zich. Dit neemt niet weg dat sociale kaart in gedrukte vorm een uitkomst kan zijn, maar deze kan makkelijk worden afgeleid van een moderne elektronische variant die als voordeel heeft dat informatie beter kan worden ontsloten.
-- dementie is maatwerk, dus het proces van de begeleiding van de cliënt
+*Veel nadruk wordt gelegd op het in stand houden van het sociale netwerk - lees clubjes. Veel mensen geven aan dat naarmate ze ouder worden ze minder behoefte hebben aan sociale contacten. Dat betekent niet meteen eenzaamheid, maar het kringetje wordt kleiner en de behoefte om allerlei nieuwe mensen te leren kennen is dan niet meer zo aanwezig. Dus ja, bestendigen van het oude, maar inzetten op nieuwe sociale kringen is volgens mij geen oplossing die past bij de behoefte van de oudere generatie.
-moet maatwerk zijn. Probeer de vraag zo helder mogelijk in beeld te
-krijgen en anticipeer op toekomstige ontwikkelingen. Neem actie voor het
-te laat is.
-- het sociale netwerk is vaak broos en zal niet makkelijk met nieuwe
-mensen worden uitgebreid. Wat we wel kunnen doen is de bewustwording
-groter maken zodat dementerenden beter ondersteund kunnen worden in de
-samenleving. Waar nodig moet het netwerk ondersteunt worden met
-professionals en vrijwilligers.
-- Signaleren moet beter worden georganiseerd. Bewustwording van de
-samenleving is daarbij belangrijk.
-- Er is een gebrek aan goede informatie, maar daar doen wij wat aan in de
-vorm van de dementie-wiki. Daarnaast is een sociale kaart noodzakelijk.
-Deze kan ook goed worden gekoppeld aan de guided tour, zodat uit het
-verloop van het proces ook duidelijk is bij wie je kan aankloppen of waar
-goede informatie te vinden is. (Een papieren versie lijkt me minder
-handig, is al verouderd wanneer die gedrukt is, maar kan wel een optie
-zijn voor mensen die geen toegang internet ervaring hebben. Kinderen en
-professionals zullen die ervaring wel hebben. Het is maar de vraag wie de
-spil is in het netwerk van de cliënt.)
-er zit een grote discrepantie tussen wat „wij” denken dat goed is voor „hun” en waar
-„ze” werkelijk behoefte aan hebben.
-Professionals kunnen niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om mensen tijdig
-op te sporen en mee in contact te komen. Terwijl het interview met meneer Mast weer
-overduidelijk laat zien dat hij wel de zorg (indicatie) geregeld wil hebben voor het
-geval hij wegvalt, maar voor de rest het prima redt. De gemeente legt een tuin aan
-waar mensen dan lekker een rondje kunnen lopen, waar niemand gebruik van maakt.
-Terwijl de aanvraag voor een bordje voor een parkeerplaats voor de deur afgewezen
-wordt. Vraag gewoon eerst aan mensen of en waaraan ze dan behoefte hebben.
-Grootste toegevoegde waarde in de beginfase lijkt te zitten in het uit leggen wat er
-is en waarvoor dat er is en hoe je daar dan aanspraak op kunt maken. Een sociale
-kaart, maar dan wel een sociale kaart die past bij deze generatie (denk aan een
-ouderwetse telefoonboek of iets dat zij van oudsher gewend zijn waar het aanbod in
-staat en waar hoe dit ingezet kan worden).
-Waar we ook op moeten letten is de nadruk die steeds gelegd wordt op het in stand
-houden van het sociale netwerk - lees clubjes. Dit is meer gevoel (en meneer Mast),
-maar ik denk dat naarmate mensen ouder worden de behoefte aan sociale contacten echt
-minder wordt. Dat betekent niet meteen eenzaamheid, maar het kringetje wordt kleiner
-en de behoefte om allerlei nieuwe mensen te leren kennen is dan niet meer zo
-aanwezig. Dus ja, bestendigen van het oude, maar inzetten op nieuwe sociale kringen
-is volgens mij geen oplossing die past bij de behoefte van de oudere generatie.
-Uit de casestudies kwamen drie thema's naar voren:
-* {{Internal link|link=LC 00057|name=Signaleren}}
-* {{Internal link|link=LC 00058|name=Bewustwording en acceptatie}}
-* {{Internal link|link=LC 00059|name=Veilige en prettige omgeving}}
 Deze thema's sluiten aan op het veldonderzoek {{Internal link|link=LC 00052|name=dementieviendelijk Rilland}}.