IKH Identity PmK S5-1: verschil tussen versies

Huidige versie van 10 feb 2021 om 10:29

IKH Identity PmK S5-1
Person	IKH PmK S5-1
Intention
Prepare plan
Reflect
Carry out
Concrete steps
Forced steps to comply
Trigger
Emotions
Mental condition
Acceptable quality of life
Desires
Concrete goals
Pressure to comply
External party
Execute protocol
External party goal

Verschillende zaken kunnen een rol spelen wanneer je als werknemer een beslissing moet nemen:

De keus om te stoppen met werk is niet makkelijk. Het kan moeilijk zijn om het werk los te laten, omdat het werk houvast biedt en onderdeel is van je identiteit.

“Ik vond het heel moeilijk om mijn werk los te laten. Ik heb me officieel ziekgemeld en ik had heel veel overuren, dat is ook niet normaal. Maar het is wel zo dat ik denk; ‘ja weet je, het heeft wel geholpen om ook nu dingen in perspectief te zien en op afstand.’ Eigenlijk is het maar werk. Ik heb er eigenlijk ook altijd wel een vorm van eigenwaarde aan ontleend en nu zie ik dat op de een of andere manier ik het dan toch minder nodig heb.”

Je besluit te stoppen met werken en staat ook achter die keus, maar vindt het wel lastig dat je niet weet hoelang dit gaat duren.

“En dan uiteindelijk, toen het dan helemaal duidelijk was hoe de behandeling eruit ging zien, toen heb ik al het werk overgedragen. Verdeeld over mijn drie collega's eigenlijk. Ik heb toen gezegd; ‘Ik zie wel wanneer ik er weer ben.’ Dat was een beetje een open einde natuurlijk dat je niet weet van… misschien zie je me een half jaar niet, misschien sta ik volgende maand weer op de stoep om een paar uurtjes te werken.”

Je zou eigenlijk wel willen blijven werken maar kan onvoldoende continuïteit bieden en voelt je daardoor toch min of meer gedwongen om te stoppen. Dit is niet per se wat je zelf zou willen.

“Toen ik in de bestraling en chemotablettenperiode kwam, toen ben ik er mee gestopt. Ook wel omdat het toen eigenlijk niet meer ging. Ook omdat ze [de werkgever] het gewoon te lastig vonden worden, want ik werkte gewoon nog wel een beetje.

Het gebrek aan continuïteit was natuurlijk wel lastig. Ik heb toen nog wel een afscheidsspeech gehouden. Daar zat de geneesheer-directeur ook bij en toen zei ik; ‘Wat ik heel bijzonder vind is dat iedereen nog wel een gezonde kant heeft, zelfs al ben je psychiatrisch patiënt. Het is heel bijzonder dat dat niet wordt gezien hier.’ Ik dacht, steek die maar in je broekzak en knoop hem maar dicht. En eigenlijk heeft het me ook wel geholpen dat ze liever wilden dat ik stopte want ik dacht altijd dat het bedrijf failliet ging als ik niet kwam.”

Identity model.

@@ Regel 11: / Regel 11: @@
 |Paragraph collapsible=Nee
 |Paragraph type=Text
-|Paragraph=<blockquote>
+|Paragraph=Verschillende zaken kunnen een rol spelen wanneer je als werknemer een beslissing moet nemen:
-“De behandeling zorgt ervoor dat ik mijn werk steeds minder goed kan doen. Ik heb daarom besloten mij (deels) ziek te melden.”
-</blockquote>
-De medewerker met kanker kan om verschillende redenen besluiten deels of geheel te stoppen met werken en zal zich dan ook ziek moeten melden.
-Deze beslissing is niet altijd makkelijk.
-<blockquote>
-“Ik vond het heel moeilijk om mijn werk los te laten. Ik heb me natuurlijk op 11 mei officieel ziekgemeld en ik had 85 overuren of zo, dat is ook niet normaal. Maar het is wel zo dat ik denk, ja weet je, het heeft wel geholpen om ook nu dingen wel in perspectief te zien en afstand. Eigenlijk is het maar werk. Ik heb er eigenlijk ook altijd wel een vorm van eigenwaarde aan ontleend of zo en ja, op de een of andere manier heb ik het dan toch minder nodig” (WP1-IP5, pp.9-10).
-</blockquote>
-Deze beslissing kan resulteren in verschillende scenario's. Deze hangen samen met zowel de instelling van de werknemer als de werkgever.
+* De keus om te stoppen met werk is niet makkelijk. Het kan moeilijk zijn om het werk los te laten, omdat het werk houvast biedt en onderdeel is van je identiteit.
-# werkgever en collega's zijn flexibel in wanneer je wel of niet komt.
 <blockquote>
-“Ik heb wel vanaf het begin gezegd steeds van, als het kan wil ik graag wel ook werken als het mogelijk is voor mezelf. Die deur was altijd open. Ik heb wel zelf het initiatief genomen dus toen heb ik een mail gestuurd naar mijn baas van, vind je het goed als ik de komende acht weken een dag in de week kom werken? En dan bijvoorbeeld op woensdag. En dan begin ik een uur later want ik ben niet zo'n ochtendmens, nu zit ik in zo'n ritme dat ik meestal niet voor 10.00 uur uit bed komt. En dan moet ik eens om 6.30 uur opstaan… dus ik had gezegd dan begin ik een uur later en dan werk ik dat uur nog ergens in die week, dan doe ik een uurtje thuis wat. Dan werk ik 7.00 uur op die dag maar ik schrijf gewoon 8.00 uur. Ook voor de administratieve kant werk ik dan 8.00 uur en dat ene uurtje dat ik dan eigenlijk niet werk dat haal ik later in.”
+“Ik vond het heel moeilijk om mijn werk los te laten. Ik heb me officieel ziekgemeld en ik had heel veel overuren, dat is ook niet normaal. Maar het is wel zo dat ik denk; ‘ja weet je, het heeft wel geholpen om ook nu dingen in perspectief te zien en op afstand.’ Eigenlijk is het maar werk. Ik heb er eigenlijk ook altijd wel een vorm van eigenwaarde aan ontleend en nu zie ik dat op de een of andere manier ik het dan toch minder nodig heb.”
 </blockquote>
-<blockquote>
+* Je besluit te stoppen met werken en staat ook achter die keus, maar vindt het wel lastig dat je niet weet hoelang dit gaat duren.
-“Ja, dus ik vraag dan eigenlijk toestemming aan de directeur of hij het goed vindt of aan de werkgever en dan heb ik mijn collega's geïnformeerd van, jongens ik kom de komende weken op woensdag of donderdag. Inderdaad, het initiatief ligt bij mij dus als ik niks laat horen en ik blijf tot december thuis dan is het ook goed. Ik vind het wel prettig. Als mijn baas zou zeggen, kun je alweer komen werken, dan zou ik me wel alweer een beetje…”
-</blockquote>
 <blockquote>
-“Dan voel je je alweer een beetje bezwaard om nee te zeggen. Dus zij zeggen in principe blijf maar thuis maar als je wilt komen werken geef een seintje en kom maar werken. Dat voelt prima voor mij. Het is ook laagdrempelig. Ik kan gewoon een appje sturen of een mailtje en dan krijg ik zo weer antwoord van prima, kom maar” (WP1-IP2, p.8).
+“En dan uiteindelijk, toen het dan helemaal duidelijk was hoe de behandeling eruit ging zien, toen heb ik al het werk overgedragen. Verdeeld over mijn drie collega's eigenlijk. Ik heb toen gezegd; ‘Ik zie wel wanneer ik er weer ben.’ Dat was een beetje een open einde natuurlijk dat je niet weet van… misschien zie je me een half jaar niet, misschien sta ik volgende maand weer op de stoep om een paar uurtjes te werken.”
 </blockquote>
-# De werknemer wil deels blijven werken maar werkgever wil liever dat de werknemer stopt.
-"Ik wil graag een paar uur blijven werken maar kan daardoor geen continuïteit in mijn werkuren garanderen. Ik merk dat mijn werkgever hier problemen mee heeft".
+* Je zou eigenlijk wel willen blijven werken maar kan onvoldoende continuïteit bieden en voelt je daardoor toch min of meer gedwongen om te stoppen. Dit is niet per se wat je zelf zou willen.
 <blockquote>
-“Ja, ja, waar mogelijk wel. Weet je, wij werken bij preventie en ik heb wel hele aardige, hele fijne collega’s, dus we hadden ook wel contact. En omdat ik in het dagelijks bestuur zat heb ik wel die periode helemaal afgemaakt, tot en met mei, ja mei 2018. Net voordat ik eh eigenlijk,toen ik in de bestraling en chemotablettenperiode, toen was mijn periode zeg maar voorbij, toen ben ik er mee gestopt. Ook wel omdat het toen eigenlijk niet meer ging, ook omdat ze vonden het gewoon lastig, want ik werkte gewoon nog wel een beetje".
+“Toen ik in de bestraling en chemotablettenperiode kwam, toen ben ik er mee gestopt. Ook wel omdat het toen eigenlijk niet meer ging. Ook omdat ze [de werkgever] het gewoon te lastig vonden worden, want ik werkte gewoon nog wel een beetje.
 </blockquote>
 <blockquote>
-Ja nou ook het gebrek aan continuïteit was natuurlijk wel lastig. Ik heb toen nog wel een afscheidsspeech gehouden en daar zat de geneesheer-directeur bij en toen zei ik, wat ik heel bijzonder vind is dat iedereen heeft nog wel een gezonde kant, zelfs al ben je psychiatrisch patiënt, maar het is heel bijzonder dat dat niet wordt gezien. Ik dacht steek m maar in je broekzak en knoop m maar dicht. En ik zag m naar me kijken en ik dacht ja weet je.
+Het gebrek aan continuïteit was natuurlijk wel lastig. Ik heb toen nog wel een afscheidsspeech gehouden. Daar zat de geneesheer-directeur ook bij en toen zei ik; ‘Wat ik heel bijzonder vind is dat iedereen nog wel een gezonde kant heeft, zelfs al ben je psychiatrisch patiënt. Het is heel bijzonder dat dat niet wordt gezien hier.’ Ik dacht, steek die maar in je broekzak en knoop hem maar dicht. En eigenlijk heeft het me ook wel geholpen dat ze liever wilden dat ik stopte want ik dacht altijd dat het bedrijf failliet ging als ik niet kwam.”
-En eigenlijk heeft het me ook wel geholpen, want ik dacht altijd dat het bedrijf failliet ging als ik niet kwam” (WP1-IP5, p.7).
 </blockquote>
 }}