LC 00026

Uit eerder uitgevoerde De Zeeuwse Huiskamer projecten (o.a. in Rilland en in 's-Heer Hendrikskinderen) en ook weer in de gemeente Sluis is gebleken dat het begrip verbondenheid een sleutelbegrip is. Een veerkrachtige samenleving wordt verkregen als mensen in netwerken elkaar gaan helpen. Een belangrijke randvoorwaarde is dat mensen daadwerkelijk daartoe bereid moeten zijn. Uit de gesprekken bleek dat dit in Aardenburg op zekere hoogte het geval te zijn. Men is bereid elkaar te helpen. Hoewel de Nederlandse samenleving sterk individualistisch is, staan vrijwilligers klaar om hand en spandiensten te verlenen. Hier moeten echter een paar kanttekeningen bij worden geplaatst. Ten eerste, vrijwilligers willen graag zelf de controle houden en dus niet als het ware permanent ingeroosterd worden voor bepaalde diensten. Het moet niet op werk gaan lijken. Ten tweede, ook in Aardenburg bleek dat vrijwilligers bij in de groep van gezinnen met schoolgaande kinderen moeilijk te vinden zijn. Te druk, of al te druk bezig met (verplicht) mantelzorgen.

Bereidheid tot helpen is een essentiële randvoorwaarde, maar mensen die hulp kunnen gebruiken moeten ook zelf om die hulp durven vragen of dat anderen inzien dat hulp verlenen echt nodig is. De mensen die echt hulp nodig hebben zijn niet scherp in beeld in Aardenburg. Veel hulpbehoevenden worden niet bereikt met als oorzaak dat deze groep niet goed is verbonden met de gemeenschap.

Het beeld dat hier wordt geschetst is een landelijk gegeven. Het artikel in de Volkskrant: ook in dorpen hapert hulp aan kwetsbare ouderen gebaseerd op een SCP rapport is hier duidelijk in.

Verbondenheid.

Zoals eerder gesteld, verbondenheid is een sleutelbegrip. Ken uw medemens! Als dat het geval is, dan zijn burgers eerder bereid elkaar te helpen. Twee voorbeelden die dit punt illusteren. Het is haast een open deur, maar als u uw buren goed kent, dan zal u hulp geven bij ziekte of andere tegenslagen. Een ander punt is dat empathie, zich kunnen inleven in anderen, te leren valt. "Volkskrant artikel". Ook dit heeft te maken met "ken u medemens!". Als een groep burgers niet wordt gezien als collectief van individuen met een eigen verhaal, maar als een groep mensen zonder gezicht, dan zal de hele groep over een kam worden geschoren met als gevolg onverschillgheid naar die groep toe of zelfs vijandigheid. Dat laatste is aan de hand bij het opnemen van grote groepen vluchtelingen in een gemeente. Maar zodra burgers de individuen uit de groep leren kennen, dan verandert de zaak. Neem bijvoorbeeld het protest dat opsteekt als na jaren van verblijf in Nederland ouders met kinderen in schoolklassen het land dreigt te worden uitgezet. Het land is dan te klein.

Empathie is te leren, met als gevolg dat als u in staat bent de zorgen en ongemakken van anderen echt te voelen, u ook bereid bent hier iets aan te doen. De weg om dit te bereiken is uw medemens echt te leren kennen. Dit is een essentieel punt voor de overheid. Voor burgerparticipatie zal moeten worden ingestoken op het versterken van netwerken waarmee contacten tussen burgers worden verdiept. Hierbij moet worden aangtekend dat een goed onderscheid moet worden gemaakt tussen middel en doel. Bijvoorbeeld, investeren in buurthuizen is wellicht een belangrijke voorwaarde voor burgerparticipatie, maar geen afdoende voorwaarde. De essentie zit in het versterken van de netwerken en daarmee het empatisch vermogen wat leidt tot burgerparticpatie. Een buurthuis is hier hooguit instrumenteel in.

Referenties

• Kleine gebaren; Het belang van dorpsgenoten voor ouderen op het platteland, Lotte Vermeij, Sociaal Cultureel Planbureau, 8 februari 2016.
• Familieband vaak te slecht voor mantelzorg, Volkskrant, 6 februari 2016.
• Is empathie aan te leren?, Volkskrant, 6 februari 2016.
• Ook in dorpen hapert hulp aan kwetsbare ouderen, Volkskrant, 8 februari 2016.

Hier wordt aan gewerkt of naar verwezen door: Ethische uitgangspunten, SAAM@ - resultaten