Een slechtnieuwsgesprek hoort bij de ziekte kanker. Niet iedere medische specialist is hier even bedreven in, terwijl de patiënt op een juiste manier moet worden benaderd om klappen te kunnen verwerken. Voor de patiënt is dit de eerste confrontatie met de ziekte.
Een slechtnieuwsgesprek begint met het duidelijk brengen van het slechte nieuws. Daarna moet de patiënt in de gelegenheid gesteld worden om het te verwerken en de eerste emotie te uiten. Vaak hoort een patiënt na het krijgen van het slechte bericht niet meer wat er verder over het behandeltraject wordt gezegd.
Mevr. Schoonenburg
Voelde veel gerommel in haar buik. Ze ging naar de huisarts waar een echo genomen werd. Ze werd dezelfde dag nog gebeld door de huisarts.
Dan weet je, dit is niet goed.
Mevr. van Harkel
Er werd bloed afgenomen, onderzoeken en scans werden gedaan en het was al snel duidelijk: ik had de ziekte van Kahler. De dokter vertelde me dit terwijl ik alleen was op de verpleegzaal. Ik was overstuur, helemaal van de kaart en toen hebben ze me van de zaal af gereden, mijn man gebeld en in een kamertje apart alles uitgelegd. Ik was zo ziek dat het ook niet helemaal goed tot me doordrong.
De heer R.
In 2012 kreeg hij last van continue diarree. De huisarts stuurde hem meteen door voor een coloscopie in het ziekenhuis. Al tijdens de scopie sprak de internist het vermoeden uit dat het kwaadaardig was. Dit werd ’s avonds bevestigd door zijn huisarts.
Aline van Oosten
Omdat de lokale behandeling tegen schimmels en bacteriën geen resultaat opleverden, is de dermatoloog verder gaan zoeken en nam een biopt van de huid. De uitslag daarvan kwam in een week dat Aline’s vader ziek was en ze bij haar ouders was. Dermatoloog belde en Aline trok zich even terug in de slaapkamer van haar ouders: Ik zie mezelf nóg in de spiegel van de kaptafel... . Het vertellen van het bericht aan haar ouders en zus viel haar zwaar.
De heer Tuinman
Wat ik ongepast vond was dat die dokter tijdens dat onderzoek zei: ik voel het al, dat is niet goed. Daar had ik natuurlijk wel rekening mee gehouden, maar niet om dat op het moment te horen dat je daar ligt in een afschuwelijke houding, bloot. Ik ging door de grond, maar was ook wel geschokt over zo'n gebrek aan inlevingsvermogen en respect. Ik weet wel hij doet die onderzoeken hele dagen, voor hem is het natuurlijk de normaalste zaak van de wereld dat mensen kanker krijgen. Maar niet voor mij. Hij had me even bij moeten laten komen en dit moeten vertellen als ik weer netjes aangekleed tegenover hem zat.